Heel dramatisch, maar dan zou ik geen reden van bestaan meer ervaren.
De zorg voor mijn dochter of anderen in zo'n situatie is toch ook anders dan iets doen waar ik goed in ben, en daar veel voor terug krijg.
De burn-out is niet zozeer ontstaan vanwege haar problematiek, als wel de voortdurende frustratie dat de hulpverlening en behandeling maar niet op gang komt.
Om over na te denken:
Jij geeft geeft geeft. Jij geeft alles.
Jij bent helemaal niet bezig met voor jezelf zorgen, want je leven is gevuld met zorgen voor anderen. Zorg voor anderen is de reden van jouw bestaan (ontken het niet; je schrijft het hierboven).
Wie zorgt er dan voor jou? Nouja, anderen natuurlijk! Dat is wat je verwacht; jij zorgt voor anderen, anders zorgen voor jou. Dan hoef je niet meer voor jezelf te zorgen. Dat is een extreme (ik zou haast zeggen: geperverteerde) variant van een mooi principe. 'We zorgen voor elkaar'. Maar soms moet je ook voor jezelf zorgen.
Zoals je weet, kan ik goed drammen. En nu dram ik even, dat jij voor jezelf gaat zorgen. Alleen iemand die fatsoenlijk voor zichzelf zorgt, kan structureel voor anderen zorgen.
Lees die tekst: ...Yourself first before helping small children or oethers who may need your assistance.
Dat is geen ego?sme; wie niet voor zichzelf zorgt, kan ook niet voor anderen zorgen.
