Altijd de sterkste thuis - opgroeien met een zieke ouder 

Caroline van Dullemen twijfelt aan zichzelf. Haar nieuwe liefde, heeft haar w??r afgebeld. Ze maakt een afspraak met een therapeut. Want ze maakt zich ook zorgen om haar moeder die al jaren aan multiple sclerose heeft. Ze zit al vijftien jaar in een rolstoel. Haar vader heeft zijn vrouw verlaten, voor een ander. Hij kon de druk niet meer aan. Caroline zit tussen twee vuren. Aan de ene kant toont ze begrip voor haar vader, maar soms is ze ook boos op hem. Ze vindt dat ze haar moeder niet aan haar lot over kan laten en wil voor haar zorgen.
Als Caroline bij haar therapeut is, heeft deze niet veel tijd nodig om er achter te komen wat er met Caroline aan de hand is. Ze is geparentificeerd. Omdat zij enig kind is, heeft ze in haar jeugd een te zware last op haar schouders gekregen. De rollen zijn omgedraaid, Caroline is de ouder geworden. Op zich is dit niet ernstig, maar op deze manier gaat het kind dat voor de zieke ouder zorgt, voorbij aan haar eigen behoeften. Het kind stelt niet de juiste grenzen, en legt de lat v??l te hoog! Als je op te jonge leeftijd voor je zieke ouder gaat zorgen, kan dit zich op latere leeftijd wreken. Hier had Caroline nog nooit aan gedacht. Ze vindt juist ,dat de ziekte van haar moeder haar sterk heeft gemaakt.
Op dat moment wist zij nog niet dat honderduizend kinderen een ouder met een lichamelijke ziekte hebben. Al deze jongeren krijgen op t? jonge leeftijd een grote verantwoordelijkheid in hun schoenen geschoven. Maar ook zijn er kinderen onder de twaalf die opgroeien met een ouder die lijdt aan bijvoorbeeld; dwangneuroses, schizofrenie, manisch-depressieve psychoses. Andere ouders zijn verslaafd aan alcohol of drugs.

Caroline schreef voor de Volkskrant een artikel over het opgroeien met een langdurig zieke ouder. Zo kwam zij in contact met de lotgenotengroep Zij aan Zij/ jongeren met chronisch zieke ouder. En ze sprak met medewerkers van het Nederlands Instituut voor Zorg en Welzijn (NIZW). Caroline kreeg veel reacties op het krantenartikel. Een uitgeverij stelde haar voor. een boek te schrijven over haar ervaringen. Er is onderzoek gedaan naar ervaringen van kinderen die zijn opgegroeid met een ouder die ziek is. En wat dit voor het kind in het verdere leven betekent.
Verder lees je in het boek de ervaringen en gevoelens van Caroline omtrent de ziekte van haar moeder en de rol die dat speelt in haar leven.
In het boek vertellen ook andere mensen over hun jeugd met een zieke ouder. En over de invloed hiervan op hun verdere leven.

Ik vind het een prachtig en ontroerend boek. Wie kan je beter vertellen dan mensen die het zelf hebben meegemaakt hoe het voelt om te zorgen voor je zieke ouder. De verhalen hebben mij erg geraakt. De eenzaamheid die sommige mensen voelen, het schuldgevoel, het verdriet. Voor zo veel emoties schieten woorden te kort.

Caroline van Dullemen (1958) is socioloog en journalist. Ze werkte jarenlang als secretaris voor de Nationale Adviesraad voor Ontwikkelingssamenwerking, was directeur van het Wetenschappelijk Bureau van GroenLinks en is nu directeur van WorldGranny, organisatie voor ouderen in ontwikkelingslanden.